Resûlullah (s.a.v)’In Hastalığı Ve Refiki A'lâ'ya UlaşmasıResûlullah (s.a.v)’In Hastalığı Ve Refiki A'lâ'ya UlaşmasıÜsâlme Bin Zeyd'in Bülka Üzerine Gönderilmesi:
Resûlullah (s.a.v.) daha Medine'ye varır varmaz, müslümanla-ra, Rum üzerine sefer hazırlığı için emir verdi. Bu gazaya gidecek ordu komutanlığına da Üsâme bin Zeyd (r.a.)'i seçti. O zât-ı muhterem daha çok gençti. Resûlullah ona, babası Zeyd bin Hârise'nin şehid düştüğü yere varmasını, atlarına orasını çiğnetmesini emretti. «Bülka» ve Dâruma» denilen Filistin topraklarına yürüme emri vermişti. Bu olay, tam da Resûlullah'ın vefatı öncesi rahatsızlığının ilk belirdiği günlerdeydi. Ama münafıklar hemen menfî tavır takındılar, bu sefer konusunda; «Genç bir çocuğu Ensâr ve Muhacirin en büyüklerinin başına kumandan yaptı[22]» diye... Resûlullah (s.a.v.) bunun üzerine halkın huzuruna çıktı. Başı sanlı olduğu halde onlara şöyle hitab etti: «Siz Üsâme'nin kumandanlığına itiraz ediyormuşsunuz. Vaktiyle babası Zeyd'in kumandanlığına da itiraz etmiştiniz. Vallahi o kumandanlığa son derece lâyık ve benim yanımda da, insanların en sevgilisi idi. Babası nasıl bana sevgili idiyse, oğlu da öyle. Ve şimdi de bu öylece kumandanlığa en lâyıktır. Sizin için de babasından sonra en sevgililerden olduğu gibi, en sâlihlerinizdendir. Ve size, itaati tavsiye ediyorum[23]». Bundan sonra halk hazırlandı. Ensâr ve Muhacirler Üsâme'ye tâbi olarak savaşa çıkmaya hazır oldu. Üsâme, ordusunu Medine dışına çıkarıp ordugâhını Cürüf'te (Medine'ye bir fersah yer) kurdu. [24] Resûlullah'ın Hastalığı :
Bu sırada, Resûlullah'ın vefatının sebebi olan hastalığı şiddetlenmişti. Ordu burada bekliyor, Allah'ın son hükmünü gözlüyorlardı. Resûlullah'ın mevlâsı Ebi Müveyhibe'den İbn îsfâk ve îbn Sa'd'-ın rivayetine göre; Resûlullah'ın ilk şikâyeti şöyle başladı. O zât diyor ki; Resûlullah beni gecenin ortasında gönderdi. Ve ey Ebû Müveyhibe! Şu Bakı' kabristanında yatanlara istiğfar etmekle emr olundum. Benimle gel, dedi, ben de birlikte yürüdüm. Onların başı ucuna dikildiğimizde; «Ey kabir sahipleri! Selâm üzerinize» diye seslendi. «İnsanların içinde bulunduğu hâle göre sizin bulunduğunuz hâl sizin için daha hayırlıdır. Fitneler karanlık gece kıt'aları gibi birbiri ardınca geliyor. Sonraki gelenleri ise hep öncekinden daha şerli». Sonra bana dönüp: -Bana dünya hazinelerinin anahtarı ile orada ebedî kalmak, bir de Rabbime kavuşup cennete girmek sunuldu ve muhayyer bırakıldım» buyurdu. Ben hemen, anam - babam sana feda olsun yâ Resûlâllah (s.a.v.î, sen dünya hazinelerini ve ebedi kalmayı tercih et, sonra da cenneti iste dedim. O da, «Hayır! Vallahi ey Ebâ Müveyhibe, ben Rabbime kavuşmayı, cenneti seçtim» buyurdu. Sonra da Baki' ehline istiğfarda bulundu ve döndü. îşte o sırada Resûlullah'ın ağrısı başladı ve vefatına kadar sürdü[25]. Resûlullah ilk rahatsızlığını, şiddetli bir başağrısı olarak hissetti. Hz. Aişe (r.a.)'den rivayete göre ise: «O Baki'den dönerken karşılamış, «Vay başım!» diye yakınırken, o da: «Tam aksine vallahi Aişe, esas benim başım![26]» diye cevab vermişti. Daha sonra onun rahatsızlığı ağırlaştı. Onu bitkin bırakan bir hummaydı bu fateş nöbeti). Bunun başlangıcı Hicretin on birinci yılı, Sefer ayının son günleriydi. Bu esnada ise Hz. Aişe hep ona Kur'an'dan, «Muawezeteyn»i okuyup üflüyordu. Buhâri ve Müslim'in Urve'den nakline göre Resûlullah (s.a.v.) ne zaman hastalansa, Muavvezeteyn'i okur, kendisine üfler ve vücudunu meshederdi. ölümüne tekaddüm eden bu hastalığında ise Hz- Âişe bu sûreleri okuyup üflemeye ve Resûlullah'ı kendi eliyle meshetmeye başlamıştı. Resûlullah'ın bu hastalığı sırasında, hanımları onun hastalığını Hz. Aişe'ntn evinde geçirme meylini sezmişlerdi. Çünkü ona meylini ve onunla teskin oluşunu öğrenmiş durumdaydılar. Bunun için İzin verdiler. Bunun üzerine, Meymune'nin evinden çıktı, tki yanında Fazl bin Abbas ve Ali bin Ebi Tâlib vardı. Onlara dayanarak geldi. Hz. Âişe'nin evinde hastalığı şiddetlendi. Ama hep ashabının üzüntüde kalışının sıkıntılarını yaşıyordu. Ve buyurdu ki; «Bana ağzı açılmamış yedi kırba su getirin ve başımdan dökün de, belki halka yaklaşırım (yine çıkıp onlarla konuşabilirim). Hazret-i Âişe (r.a.) der ki, onu bİr tekneye oturttuk. Ve başladık su kırbalarının suyunu dökmeye... Nihayet artık yettiğini işaret etti eliyle. Sonra halka çıkıp onlarla namaz kıldı ve onlara hitabede bulundu[27]. Bu çıkışında başında bir sargı vardı. Minbere oturdu. İlk sözü de, Uhud şehidlerine ve gazilerine dua ve istiğfar etmek oldu. Ve şöyle dedi: «Bir kulu Allah kendisine dünya güzelliklerini vermekle, kendi in-dindekini verme hususunda serbest bıraktı da; kul o-ıun yanında! ni'meti seçti.» Bunun üzerine Ebû Bekir (ra) atdud.. (Cuiikj o. rıo sûlullah'ın ne kasdettiğini biliyordu). Ve şöylo seslendi ona: Bata lanmız, analarımız, sana feda olsun!.. Eesûlullah ise: «Sakin ol yâ Ebâ Bekirl» buyurdu. Ey nâs! Bana, mal ve dostluğuyla en emin kimse Ebû Bekir'dir. Eğer sevgili edinmem gerekse, muhakkak ki Ebû Bekir'i edinirdim. Ama îslâm kardeşliğimiz var. Mescide açılan kapıların hepsi kapansın. Yalnız Ebû Bekir'in kapısı kalsın[28]. Ben hepinizden öndeyim ve sizi bekleyeceğim. Zaten şu an havuzumu görüyorum. Esasen bana yeryüzü hazinelerinin anahtarı verildi. Vallahi ben sizin, benden sonra müşrik olacağınızdan değil de, dünya için birbirinize düşmenizden korkuyorum[29]. Resûlullah evine döndü. Çünkü hastalığı iyice şiddetlenmişti. Ağırlığı çökmüştü üzerine. Hz. Âişe'nin rivayeti şöyle: «Resûlullah (s.a.v.) bana bu hastalığı anında; «Bana baban Ebü Bekir'i ve kardeşini çağır» dedi. Onlara bir yazı yazayım. Korkuyorum, çünkü, yarın biri kalkıp da, ben daha üstünüm (müstehakım) diyebilir. Halbuki Allah da, mü'minler de Ebû Bekir'den başkasına razı olmaz.[30] İbn Abbas'ın rivayeti ise şöyle: Resûlullah'ı hastalık sıkıştırdıkça, evde o andaki bir zâta: «Bana bir kâğıt getirin, size öyle bir yazı yazayım ki, artık sapıtmayasmız.» Fakat bazıları, hastalık Resû-lullah'ı bunaltmıştır da böyle konuşuyor. Halbuki elimizde Kur'an var. Bize Allah'ın kitabı yeter. Bunun üzerine evdekiler arasında tartışma çıktı. Kimisi, getirin yazsın, böylece sapıklıktan korunuruz, kimi de buna ters beyanlarda bulununca, evde bir uğultu başladı. Bunun üzerine Resûlullah: «Hadi dışarı çıkın[31]» buyurdu. Artık Resûlullah (s.a.v.) çıkıp halka namaz kıldıramayacak halde idi. Bunun üzerine : «Ebû Bekir'e söyleyin, halka namaz kıldırsın» buyurdu. Buna karşı da Hz. Âişe: «Yâ Resûlâllah! Ebû Bekir çok yufka yüreklidir. Senin makamına geçince dayanamayabilir ve sesini de kimseye duyuramaz» diye müdahale edince: «Siz Hz. Yûsuf'un çevresindeki kadınların tıpkısısmızL Söyleyin Ebû Bekir namazı kıldırsın cemaate[32]» diye tekrarladı. Bundan böyle de halka namaz kıldıran hep Ebû Bekir (r.a.) oldu. Bu günlerde, bir keresinde Resûlullah (s.a.v.) namaza çıktığında (hastalığın hafiflemesi anında) Hz. Ebû Bekir'in halka namaz kıldırdığım gördü. Ebû Bekir geri çekilmek istedi. Fakat Resûlullah devam etmesini işaret buyurdu. Ve kendisi de Ebû Bekir'in yanında oturdu. Ebû Bekir namazı kıldırırken o da oturduğu yerde kılıyordu. Halk da Ebû Bekir'le namaza devam ediyordu[33]. Bu esnada Resûlullah'ın böyle çıkışını hayra yoran cemaat birbirini müjdelediler fakat hemen de hastalık şiddetlenmişti. Ve zaten çıkıp cemaatle namaz kılışının sonuncusu olmuştu bu. îbn Mes'-ûd bu konuda şunları nakletti: Ben Resûlullah'ın yanına vardığımda ateşler içinde yanıyordu. Ellerimle dokundum ve yâ Resûlâllah (s. a.v.), senin çok fazla ateşin var dedim. O da, evet dedi. «Sizin iki kişinizin ateşi kadar ateşim var.» Bunun üzerine öyleyse bundan ötürü iki kat ecrin var dedim. Evet dedi, «Bir mü'mine Allah bir hastalık çilesi verdi mi, ona denk de mükâfat verir. Öyleyse ağacın yaprağını döktüğü gibi günahları dökülür o kimsenin Resûlullah bu esnada yüzüne bir perde tutuyordu. Sıkıntı gelip de acısı artınca onu açtı da: «Lanet olsun yahudi ve hristiyanlara. Nebilerinin kabirlerini mescid yaptılar (onları ilâhlaştırdılar)[34]» buyurdu!.. [35] Resûluhah (s.a.v)’In Ölüm Dalgınlığı:
Bu Allah'ın her kulu için koyduğu değişmez kanundur. «Sen de öleceksin, onlar da[36]». İşte böylece on birinci hicret yılı Rebiülevvel ayının on ikinci günü, pazartesi sabahına varıldı. Halk mescidde Hz. Ebû Bekir'in arkasında sabah namazını kılıyordu. Birden Hz. Âişe'nin odasının, (mescide açılan kapısındaki) perde açıldı, ardında Resûlullah (s.a. ve.) göründü. Onları saflarında seyretti ve gülümsedi onlara. Hz. Ebû Bekir geriye çekilip safa girmek istedi. Çünkü Resûlullah'ın çıkıp namaz kıldıracağını sanmıştı. Müslümanlar da Resûlullah'ın halinden sevindiler. Nerde ise namazlarından çıkacaklardı. O eliyle işaret edip, namaza devam etmelerini emretti. Sonra da odasına dönüp perdeyi kapattı[37]. Resûlullah (s.a.v.) döndü, tekrar Hz. Âişe'nin odasında yatağına yattı ve başını Hz. Âişe'nin göğsüne dayadı. Artık ölüm hâli onu sarmıştı. Yanındaki tasta bulunan suya ellerini batırıp yüzüne sürüyor ve «Lâ ilahe illallah, ölümün acıları varmış» diyordu. Hz. Fâ-tıma (r.a.) bu halleri görünce: «Vah babamın çektiği ıztıraba!..» diye feryada başladı. Resûlullah (s.a.v.) ise: «Babanda bu günden sonra .sıkıntı kalmayacak[38]» diye mukabele etti. Hz. Âişe der ki: «Benimle onun tükrüğünü ölümü halinde birleştirdi. O gün Abdurrahman yanıma gelmişti. Elinde bir misvak vardı. Resûlullah ise bana yaslanmış durumda idi. Baktım misvaka bakıyor. Misvakı arzuladığını anladım. Onu sana alayım mı dedim. Evet anlamına başını salladı. Aldım ve fakat sertti. Yumuşatayım mı dedim. Yine başıyla evet dedi. Ona göre yumuşattım (ağzında ıslatarak) ve kullandı. Yanında bir kabta su vardı. Ellerini ona batırıp yüzüne sürüyor ve: «Ölümün de acıları varmış, Lâ ilahe illallah» diyor. Sonra ellerini kaldırıp: «Refik-i A'lâ'ya yâ Rab dedi. O halde ruhu kabz cldu ve elleri yana düştü.[39] Resûlullah'ın vefat haberi hemen halk araşma yayıldı. Hz. Ebû Bekir çıkıp geldi. O birez önce Sünüh semtindeki evine gitmişti. Çünkü Resûlullah'ın iyileştiğini sanmıştı. Şimdi ata binip gelmişti, tner inmez mescide girdi. Kimseyle konuşmadan doğruca Hz. Aişe'nin odasına geçti. Resûlullah'ın üzerine çizgili bir bez örtülmüştü. Üstünden örtüyü çekip yüzünü açtı, eğilip onu öptü ve ağladı. Anam-babam sana feda olsun, Allah sana iki ölümü cem etmez. Sen, sana yazılan ölümü tattın[40]. İkinci bir ölüm tatmıyacak-sın, dedi ve çıktı. Ömer hâlâ konuşmuyordu. Resûlullah'ın ölmediğini iddia ediyordu. «O sadece Hz. Musa'nın Rabbine gittiği gibi gitmiştir. O ölmez, ta münafıkları yok edinceye kadar» diyordu. Hz. Ebû Bekir ona döndü: «Sakin ol Ömer, sus!» diye seslendi. Ama Ömer sözüne devam etti. Ebû Bekir onun susmayacağım anlayınca halka hitaba başladı. Halk da ona yönelince Ömer'i yalnız bırakmış oldu. Ebû Bekir şöyle konuştu: «İmdi ey nâs! İçinizde Muhammed'e tapan varsa bilsin ki Muhammed ölmüştür. Kim Allah'a tapıyorsa bilsin ki, O Hayy ve Lâyemût'tur». Cenâb-ı Hak ne buyuruyor:'«Muhammed sadece peygamberdir. Ondan önce de çok peygamber geldi geçti. Peki, o ölüm veya öldürülürse siz tabanlarınız üzerine geri mi döneceksiniz?[41] Bütün halk bu âyeti sanki Ebû Bekir okuyuncaya kadar hiç duymamışlardı. Bütün halk ona kulak verdi. Halbuki onu duyan herkes okumaya başladılar. Ömer (r.a.) der ki: «Vallahi bu âyeti ilk defa Ebû Bekir'den işitmiş gibiyim. O âyeti duy;.r duymaz anladım ve inandım ki, artık Resûlullah ölmüştür ve ayaklarımın bağı çözüldü, yere yığıldım.[42] Hâviler ve siyer uleması, Resûlullah (s.a.v.)'ın altmış üç yaşında vefat ettiğinde ittifak ettiler. Kırk yılr bi'setten önce idi. On üç yılı ise Mekke'de da'vetle geçti. On yılı da hicret sonu ve Medine'de geçmiştir. Vefatı ise onbirinci yılın başlarında vuku bulmuştu. Buhârî'nin Amr bin Hâris'ten rivayeti ise şöyle: «Resûlullah arkasında ne bir dinar veya dirhem para, ne köle, ne de carîye bıraktı. Sadece bindiği beyaz katırı, silâhı, bir de sadaka olarak vakf ettiği arazisi vardı».[43] Dersler Ve İbretler
Mustafa (s.a.v.) efendimizi siyretinin bu son olayını anlatan kısım, bu vücudun en büyük ve gerçek hikâyesini parıldatmaktadır. Öyle vakıa ki; en ceberut zorbalar, en taşkın ve âsiler onun karşısında sinek gibi ezilir. Bu büyük vakıa varlığın her safhasında, her dalga aralığına uzanır. Her oluşu ve varlığı bitişe, bir yokluğa götürür. Böylece de yeri göğü kahreden kudretin önünde tüm beşer hayatını kulluk boyasıyla boyar ve zelil kılar, boyun eğdirir, îster istemez boyun eğilen gerçektir bu. ister âsi, ister muti herkes ona peki demek zorundadır. Reisler ve ilâhlık taslayanlar, resuller ve nebiler, seçkinler ve makbuller, fakirler ve zenginler, ilim ve keşif sahipleri, herkes herkes... Zaman ve mekân durdukça sürekli çağrıda bulunan gerçek, her duyabilenin kulağında, her düşünebilenin aklında; «Ulûhiyyet (Ölmezlik, ebedîlik) yalnız Allah'a mahsustur». Hâkimiyet de tek başına baki olana mahsustur. O'dur işte, hükmüne ve icraatına karşı durulmayan. Saltanatı ve hâkimiyetinin sınırı yoktur. Hükmünden dışarı çıkmak, emrinin üstüne tırmanmak kimseye müyesser değil. Bu işaretleri bize apaçık inkâr edilmez, eğilmez bükülmez biçimde veren ölüm acıları. Ölüm sarhoşluğundan başka, yâni ölümden başka ne verebilir? Çünkü yüce Rabbimiz onunla kahrediyor dünya sakinlerini, varlığın şafağından beri. Ve kahredecek hep, ta varlığın son güneşinin batışına kadar. Bu dünya agorasında kendisine bir kanşlık yer ve hürriyet tanınan nice mağrurlar batıp gitti. Ya da kendilerine bir nebze ilim verilip de onunla çevresini tanıyan, keşif edecek akıl verilen niceler hep böyle geçti. Daha da geçerler. Ama bu vakıa (ölüm) bu büyük gerçek, bir anda yakalar ve çarpar ki, kul olduğunu ve kimin emrine bağlı bulunduğunu o an, o yerin ve göğün sahibi, hepsini ayakta tutan kudreti önünde ne zelil varlık olduğunu sezdirip anlatır. «Her nefis ölümü tadacaktır!» Sınır yok, geneldir bu. Özel değil herkese şâmildir, sadece dünyaya âit de değildir. Haydi gelsin modern ilmin tellâlları. Yeni gelişmelerin, fezayı fethetme gayretinin havarileri toplansın, bütün tedbirlerini alıp, hem imkânlarını biriktirsin, bütün makina ve elektronik aletleriyle .füzelerini hazırlayıp yığsınlar, bütün bunları çalıştırıp yararlansın da şu kendilerini kahr u perişan eden ölümü bertaraf etsinler. Ellerinden gelirse bu ilâhî tehditten nisbeten kurtulmayı denesinler: (Her nefis ölümü tadacaktır) bunu başarırlarsa, o zaman kendilerine bir yüksek kule yapıp da, isyan ve küfürlerinin, kibir ve putluk-lanmn belirtisi olarak orada yaşamaları yaraşır. Ama bunu başaramayacaklarına göre, o halde biraz dşünmeleri gerekir; çatısı altında kaybolacakları kabri, altında uzanıp kalacakları toprağı ve kendilerini yakalayıp kahredecek o pençeyi bir iyi düşünüp kavramaları... Allah (c.c.) için Resulüne, ölümün elemsiz ve en hoşunu vermesi kolaydı elbette. Ama hikmet-i ilâhi bununla, elemin en şiddetlisini tattırmakla, insanlar arasında yakınlık - uzaklık farkını kaldırmak murad etmiştir. Kim olursa olsun, ilâhî icraat değişmez. Böylece insanlık tevhidinin mânâ ve hakikatini kavrar. Ve anlar ki, yerde ve gökte ne varsa hepsi de Allah'a kulluğa mahkûmdur. Artık anlaşılsın ki, Resûlullah bile yaşayıp da bir gün onun takdiri olan ölüm gelince, en itaatkâr bir kul olması bakımından baş eğip ölüme teslim olduktan sonra, kimsenin kullukta bir imtiyazı düşünülemez. Kulluğun ötesine tırmanamaz. Allah'ın sevgilisi ,o ölümün acı ve çilesine mâruz kaldıktan sonra, kimseye ölüm acısı, sekerât-ı mevtin hafifletilmesi diye bir imtiyaz yoktur. Bu anlam, Kelâm-ı ilâhl'de apaçıktır. «Sen de öleceksin, onlar da öleceklerdir». Yine: «Senden önce hiçbir kimseye ebedi yaşama imkânı tanımadık. Sen öleceksin de onlar baki mi kalacak? Her nefis ölümü tadacaktır. Hayırda ve serde sizi deneyeceğiz, fitne açısından. Ve sonra da hepinizi kendimize döndüreceğiz[44]». Öyleyse biz Siyer-i Nebî (s,a.v.)'nin şu son bölümünde, dehşetli iki gerçeğin manzarası karşısındayız, tkisi de, Azız ve Celîl olan Allah'a iman ilkeleri direkleridir bunlar. Veya topyekûn mükevvena-tın temel dayanağı, varlığın özeti. Allah (c.c.)'ın birliği vakıası Allah'ın tanzim ve telkin ettiği külli olan kulluk ilkesi. Allah'ın bu hükmünde de asla bir değişiklik ve düzeltme görülemiyor. Şimdi artık, bu bahsin bize öğrettikleri ve taşıdığı yüce hükümlerden bulabildiğimizi arzedelim: 1- İslâm Ahkâmında, Sâlih Amelden Başka Üstünlük Sebebi Yoktur: Zeyd bin Harise çok hassas bir insandı. Ve o da işte Üsâme'-nin babasıydı. Aslı da kölelikten âzad edilmiş kişi. Üsâme ise, dediğimiz gibi, o an henüz 18-20 yaşlarında bir gençti. Ama zaten Resûlullah nezdinde küçüklüğün veya yaşlılığın bir önemi yoktu. Sahabenin ileri gelenlerinin başına emir yapmak da onca normaldi. Hem de en büyük savaşlarda bile. Varsın münafıklar bunu, mızıkçılık yapıp şaşkınlık doğurmak için bahane etsinler. îslâm şeriatı bunu garipsemez ve kerih görmez. Çünkü îslâm, insanları keyfi olarak alçaltan, yücelten câhiliyye mikyas ve kriterlerini ortadan kaldırmak için gelmişti. Muhtemel ki Resûlullah (s.a.v.) da, Üsâme1-de başkalarından daha büyük liyâkat görmüştür, bu gazvede kumandan olmak için... Eh bu durumda, başlarına habeşî bir köle de tâyin edilse, itaat edip emrine uymak müslümanlar için kaçınılmazdır. Bunun içindir ki, Hz. Ebû Bekir (r.a.)'in halife olur olmaz, ilk işi Üsâme ordusunu hedefine sevk etmek olmuştur. Nitekim, Üsâme ordusunu bizzat uğurlamış. Uğurlarken Üsâme binek üstünde olduğu halde, kendisi yaya yürümüş. Üsâme ise: «Ey Resûlullah'm halifesi! Ya sen bin, yoksa ben ineyim atımdan» deyince, Ebû Bekir'in cevabı dehşet: «Vallahi, ne sen ineceksin, ne de ben bineceğim. Varsın, Allah yolunda benim de ayaklarım bir saatliğine tozlansın!..» Hz. Üsâme bu gazadan zafer ve başarıyla dönmüş, müslüman-lara da birçok yönden fayda te'min etmişti bu yürüyüşle[45]. 2- Okuyup Üflemenin Meşru Oluşu Ve Fazileti: Bu esasen bir sığınmadır. Delili de Buhâri ve Müslim'den nakledilen hadistir. Buna göre Resûlullah (s.a.v.î rahatsızlanınca kendisi okuyup kendini üflüyor ve meshediyordu. Zaten Resûlullah Kur'-aîfda rukye yapardı. Ayrı duâ ve ezkârlar da yapardı. Müslim'in bu konuda Hz. Aişe'den rivayeti şöyledir: «Bizden herhangi biri hasta oldu mu, Resûlullah sağ eli ile onu mesheder ve şöyle dua ederdi: Bu sıkıntıyı al, ey insanların sahibi! Şifâ ver, sen şifâ vericisin, senin şifândan başka şifâ yoktur ve senin şifân hastalık bırakmaz». Yine Buhâri ve Müslim'in Hz. Âişe (r.a.)'den rivayetine göre; Resûlullah fs.a.v.) rahatsız olunca Muavvezeteyn okur ve kendi üzerine üflerdi. Rahatsızlığı şiddetlenince de ben okuyor ve üzerine mesh ediyorum. îmdi «Rukye» (okuyup üfleme)'nin meşruiyetine dair en açık delil ise Kur'ân-ı Kerîm'deki şu kavl-i kerimdir: «Biz Kur'ân'ı (öyle âyetler) indirmişiz ki, mü'minlere şifâ ve rahmettir. Zâlimlere ise sadece felâketlerini artırır.[46] Duâ ile «Rukye» arasında ise şu fark var: Rukye'de duâ okununca üflenir ve elle de mesh edilir. Bu ise sahih kavle göre tükürmek-sizin sadece üflemektir. Yine, Mâlik, Şafii, Ahmed, İshâk ve Ebû Sevr rukye'den bedel almanın caiz olduğu görüşündedirler. Ebû Ha-nîfe ise bunu meneder. Ama rukyeyi caiz görür[47]. Delili ise Buhârî'nin şu hadisidir: «Resûlullah'ın ashâbınd-an bazıları, bir seferde idiler, bir Arap mahallesinden geçerlerken misafir olmak istediler. Ama onlar misafir etmedi. Sonra, «Aranızda rukyeci var mı?» diye sordular. Çünkü kavmin reisi ısırılmış veya vurulmuş idi. Onlardan biri evet dedi. Onu getirdiler. O da ona Fatiha ile rukye yaptı. Adam iyileşti ve ona bir bölük koyun verdiyse de rukye yapan kabul etmedi. Dedi ki, ben Resûlullah (s,a.v.)'a haber vermeliyim. Gelip Resûlullah'a anlattı. Yâ Resûlâllah, ben sadece Fatiha ile rukye yaptım, dedi. Aleyhisselâm efendimiz gülümseyerek; bunun rukye olduğunu nasıl bildin? buyurdu. Ve sonra da alın onu da bir hisse de bana verin, dedi». Nevevi ve Hafız îbn Hâcer de .ötekiler de rukyenin meşru olduğunda üç şartla icmâ vâki olduğunu naklettiler-. Allah kelâmı, esması ve sıfatıyla olması, Arap dilinde veya bildiği başka bir dilde olması, rukyenin de bizzat te'sir edemiyeceğine, ancak Allah'ın zâtı ile etki edebileceğine inanılması kaydıyla[48]. Bu şartlara ise Müslim'in Avf bin Mâlik el-Eşceî'den rivayet ettiği hadis gibi sahih hadisler delâlet etmektedir. Biz câhiliyye devrinde rukye yapardık. Sorduk: «Yâ Resûlâllah! Bu hususta görüşünüz nedir?» Buyurdu ki; «Rukyenizi bana arz edin. Rukyede beis yok. Yeter ki, şirke gitmesin...» [49]
Sihir Ve Sihire Karşı Muska Yapmak:
Resûlullah (s.a.v.) Muavvezat ile kendisine yaptığı en önemli rukye sihirden ötürü olmuştur. Lebid îbn A'sam ona sihir yapmıştı. Buhâri hadisinde nakledilmiştir. Ulema, müslumanların cumhuru, sihir üzerinde düşünmüş, tıpkı obur olaylar gibi o da gerçekten olabilir demiş. Yâni sihir vardır, olmaktadır. Delili ise bu hadistir. Allahü Teâlâ da kitabında zikretmiştir. Öğrenilebiliyor da... Öyleyse bu da bir bilgidir, vardır. Âyet-i kerîme böyle beyân ediyor. «O ikisinden karı ile koca arasını açma san'atını öğrendiler[50]». Karı - kocanın arasım açmak da bilindiği gibi olagelmektedir. Aşağıdaki iki sebepten ötürü bunu bazı kimseler müşkil bulmaktadır : a- Sihrin oluşu gerçek ve sabit olunca, bu (bazılarının vehmine göre) tevhid prensibine ters ve te'sirin sırf Allah'a âit olmasını ihlâl edici olur. b- Aynı zamanda, Resûlullaha sihir yapıldı demek, (yine o vehme göre) peygamberlik makamı ile bağdaşmaz ve halkı bundan şüb-heye düşürür. Halbuki burada hiç de şübheye mahal yok, müşkil de değil. Birinci endişeye cevab şudur: Sihrin hakikaten var ve sabit olması demek, bizzat müessir bir prensip demek değildir. Bu «Zehir etkili, gerçek ve sabittir, ilâcın da te'sir ve etkisi var ve gerçektir-, dememize benzer. Bu sözü inkâr kaabil mi? Üstelik burada gerçek te'sir işi Allah'a mahsustur. Nitekim sihirden söz ederken Rabb-i Teâlâ : «Onun bir kimseye zararı olamaz. Allah'ın izni olmadan» buyurur. Böylece Allah, sihirden, doğrudan ve bizzat etkiyi nefyetmiştir. Ama O'nun izni dahilinde sinirin bir işlevi ve belli zamanda te'siri iptal edilmektedir. İkinci şübheye cevab da şöyle: Resûlullah (s.a.v.)'in mâruz kaldığı sihir, sadece onun cismine ve zahirine müessir olmuştur, bilindiği gibi. Onun aklına, kalbine veya itikadına asla! Onun bundan müteessir olması ise tıpkı herhangi bir hastalığa yakalanıp ondan beşer olarak, cismen müteessir olması gibiydi. Bilindiği üzere Resulün masumiyeti, vücudunun beşeri hastalıklardan korunmuş olmasını da zarurî kılmaz. Kaadî îyâz der ki; «ResûluILah'ın yapmadığı halde kendisine bir şeyi bu halinde yapmış gibi gelmesi mes'elesine gelince; O'hun şeriatı ve tebligatı açısından onun bir delili yoktur. Bu hâl, bir noksanlık ve ayıb da değildir.Çünkü onun ismeti üstüne deliller kesin ve icmâ vâki olmuştur. Yâni beşerî hayatındaki arızalar onun ri-sâletine dahil olmaz. Bu ise onun yüceltildiği ve ba's edildiği şeylerden olmayan dünyevi, vukuu caiz mes'ele olarak telâkki edilir. Tıpkı, beşere arız olan öteki âfetler gibi. Özü, hakikati olmayan bazı şeylerin ona var gibi gelmesi, sonra da açıklanması normaldir, akla uzak gelmez. Ben de derim ki, humma ve nâbet ânında bu tabiî arazların sonucu, ateşin şiddetinin eseri olarak hastayı aslı olmayan bazı hayâl ve vehimler kaplayabilir. Zihinde böyle yanılmalar olabilir. Bu tür tabii etkilere mâruz kalmak ise beşerî olup, enbiyâ ile öbür insanlar arasında fark olmasa gerektir. Çünkü Resûlullah'a yapılan sihirle ilgili haber, Resûlullah (s. a.v.)'a Allah'ın verdiği hârikalardandır. Ona bir noksan ve ayıp değil, hattâ ona ilâhi ikramların en yenisidir, onu koruduğunun ispatıdır. Nitekim Resûlullah duâ etti, cismine arız olan bu halin esas ve hiylesinin kendisine bildirilmesi için. Öyle duâ ki, belki başka hiçbir şeye bu kadar çok duâ etmemiştir. Lebid İbn A'sam'ın yaptığı bu gizli işlemin bütün kapalı formül ve vasıtaları Resûlullah'a bildirildi, yerine varılıp çıkarıldı, iptal edildi. İşte bunu bildiren hadis: Müslim, Hz. Aişe'den naklettiler. O der ki: Benî Züreyk'ten Lebid İbn A'sâm diye bir adam Resûlullah (s.a.v.)'a sihir yaptı. Öyle ki Resûlullah, birşeyi olmadığı halde, kendisine birşeyler olduğunu hayâl ediyordu. Bir gün veya bir gece idi, ben yanında idim. Hep duâ ediyordu. Sonra şöyle dedi: «Ey Âişe, Allah benim ettiğim duayı kabul etti. Biliyor musun? Bana meleklerden iki kişi geldi. Biri başucumda, biri ayakucumda oturdu. Biri sordu, bunun hastalığı nedir? Öbürü, sihir yapılmış dedi. îlki, kim yapmış sihiri diye sordu. Öteki de Lebid İbn A'sam yapmış dedi. Peki ne ile, nasıl yapmış dedi. Öteki, erkek hurmanın kurumuş, çiçek tarhı ile saç ve sakalın taranmasından olan artıklar, dedi. Peki şimdi nerede bu sihir, dedi. Öbürü de, Zervan kuyusunda diye cevab verdi. Resûlullah, ashabından birini gönderip onu getirtti. O geldi ve dedi ki: Ey Aişe, kuyunun suyu kınaya boyanmıştı. Çevresindeki hurma tepeleri ise şeytan başı gibiydi. Dedim ki, yâ Resülâllah! Sen onu istihraç etmedin mi? (Kimin yaptığını öğrenmedin mi? Şöyle cevab verdi: Allah bana af jyet verdi, ben artık burada, halka bu yüzden zarar vermeyi hoş görmem. Ve emretti o kuyu kapatıldı. Görüyoruz ki, bu hadis yine Resûlullah'ın, Cenâb-ı Hak tarafından nasıl korunup kollandığım gösteriyor. Ona yapılanın yüzünden terettüb eden ezâ ve belâ bu ikramın yanında bir hiçtir. Ve sadece cismine ve beşeri yönüne etkili olmuştur. Nihayet bir kimsenin şöyle bir müşkil ileri sürmesinden başka birşey kalmadı: Sihir bir gerçek ise peki mucize ileri siniri nasıl ayırdedeceğiz? Buna da cevabımız şu olur: Peygamber elinde gerçekleşen mucize bir iddiaya bağlı olarak meydana gelir. Dâvanın doğruluğunu ispat için bir meydan okumadır mucize. Halbuki sihir, sihirbazın Nebi olduğunu ispata yönelik değildir.[51] Bu demektir ki, sihrin etki ve sultası mahduttur. Dediğimiz gibi o bir gerçek olsa da, bu böyledir. Hattâ onun belli bir sınırı aşamadığı, ilmin dibine varamadığı, gerçeğin temeline inemediği ve nihayet eşyanın önünde, bir değişiklik yapamadığı da ortadadır. Bunun için Cenâb-ı Hak, Fir'avun nâmına sihir yapan sihirbazları şöyle tarif ediyor: «Onlar iplerini ve sopalarını yere attılar. Fir'avun'a onların sihri icabı onlar yürüyor gibi geldi». Hz. Mûsâ da gördüklerini şöyle adlandırdı: «Hayâli olarak uydurdukları... yâni onların ip ve ağları gerçekten, sihirlerinin sonucu olarak, yılana dönüşmemişti. Sadece seyredenlerin gözlerini yanıltmış, bağlamıştı. Ne sopalara, ne de iplere bir etki yoktur. Yine bunu da başka bir âyet açıklıyor: «Halkın gözünü yanılttılar. Halkı korkuttular, böylece de en büyük sihri yapmış oldular». Şimdi bu nakledilenleri iyi bir düşünüp terkib edersek, görürüz ki; sihrin var oluşu gerçek oluşuyla, şu görünüşüyle ilâhi kelâm çatışmaz: «Onlara, sanki ona vuruyormuş gibi geldi, öyle zannetti». Çünkü ipleri yılana döndürmüş olması bir hayâl ve yanılgıdır. Ama gözün etkilenmesi, bu olaydan ve bu etki ile onu öyle görmesi gerçektir, olmaktadır. Bu da sihirbazın göze olan işlem ve etkisidir, doğrudur. Şunu da anlıyoruz ki, sihir gerçekten insanın cismine ve hislerine etkili oluyor. Özünde, temel hakikatında olmamakla birlikte, görülen ve hissedilen bazı sebeıblerle ve muamelelerle tezahür ediyor. 3- Hz. Ebû Bekir (r.a.) 'İn Faziletlerinden Örnekler Biz yukarıda Resûlullah (s.a.v.)'ın hastalığını anlatırken, Ebû Bekir (r.a.)'in, Resûlullah'ın nezdindeki itibar ve üstünlüğüne dair dört tane delil tespit ettik. a) Resûlullah o son hutbesinde; «Bir kul ki, Allah onu dünya ni'metleriyle kendi cânibindeki ni'm etler arasında muhayyer kıldı. Kul da onun yanındakini tercih etti» diye söz edince bununla Resûlullah (s.a.v.)'ın ne demek istediğini sezmiş ve yüksek sesle, ağlayarak «Anam, babam sana feda olsun» demişti. Ondan başkası bunu anlayamamıştı. Halbuki Resûlullah (s.a.v.) ecelini anlatmak istemişti. Nitekim bu hadis bazı başka yollarla, Ebû Said el-HudiT-den de nakledilir. O zat der ki, «Ebû Bekir ağlayınca ben kendi -kendime dedim ki; Resûlullah'ın bize bir kulun serbest bırakılması ve onun da birşeyi tercih etmesini anlatmasından ne anlıyor da bu ihtiyar böyle ağlıyor?» Halbuki Resûlullah imiş o tercihi yapan. Bize öğreten Ebû Bekir oldu. b) Resûlullah (s.a.v.), «Benim için malıyla ve dostluğuyla insanların en güveniliri Ebû Bekir'dir» diye buyurmuştur. îşte bunlar, Ebû Bekir'den başkasına verilmeyen, tescil edilen tanımlardır. cî Yine yukarıda kaydetmiştik. Hz. Aişe'den Müslim'in rivayet ettiğine göre; Resûlullah ona; «Bana, Ebû Bekir'i, babanı ve kardeşini çağır. Gelsinler bir sened yazacağım. Çünkü endîşe ediyorum. Yarın biri kalkıp ben daha üstün ve müstehaktım», diyebilir. Hal-bu ki Allah da, mü'minler de Ebü Bekir'den başkasına itibar etmez» buyurdu. îşte bu hadis, bir bakıma, Resûlullah (s.a.v.)'in kendinden sonra Hz. Ebû Bekir'i halife tâyin ettiğini anlatır. İlâhî hikmet, Resûlullah (s.a.v.) böyle bir ahdi sahabesinden alması ve bunu yazıya geçirmesini önlemişse, bütün bunlar, ondan sonra hilâfetin veraset ile veya elden ele geçmesini önlemek içindir. Tabii öyle endişesiz tek kişiye uyulması sonucu, onun vereceği kararlarla ahkâmın salâhı yerine, uygulamanın ifsadına götürecekti. d) Bu zât-ı muhteremin (r.a.) daha sağlığında Resûlullah tarafından, halka namaz kıldırmaya vekil kılınması da onun büyüklüğünü apaçık gösterir: Nitekim Resûlullah'ın bunda nasıl ısrar ettiğini ve şiddet gösterdiğini, hattâ bu yüzden Hz. Âişe'yi azarladığı, yukarıda nakillerde görülmüştü. (Söyleyin namazı Ebû Bekir kıldırsın sözüne karşı beyanda bulunduğu için...) Hz. Ebû Bekir hakkındaki bu tesbit ettiğimiz meziyetler bütün sahih hadis kitablannda mevcuttur. Ve diyoruz ki; işte bunlardan ötürü, müslümanlar ona bey'at etmeyi tercih ettiler, onu Resûlul-lah'a vekil tâyin ettiler. Ve tabii bunlar asla, öbür sahabenin ve halifelerin fazilet ve meziyetlerini yok etmez. Özellikle de Ali bin Ebî Tâlib (r.a.)'in. Çünkü gördük ki, Hayber gazasında Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştu: «Bu sancağı yarın öyle bir adama vereceğim ki; onu Allah da sever, Allah'ın Resulü de...» O zaman halk başlamıştı gece boyunca, acaba bu sancak kime verilecek diye düşünüp konuşmaya. Sonunda o sancağa Ali bin Ebî Tâlib (r.a.) sahip olmuştu. Böylece, vefatı müteakip (müslümanlarm en mübrem ihtiyacı olan) «Hilafet» mes'elesi sona ermiş; müslümanlar kesin karar vermiş, kaçınılmaz görülen münakaşa ve müzakere sonunda aralarında kavga ve tefrika çıkmamıştı. Ali ile Ebû Bekir arasında ise, birbirlerinin fazilet ve meziyetlerini anlatmaktan başka hiçbir tartışma olmamıştır. Durum bu olunca ve mes'elenin bizzat kend.lerini ilgilendirdiği zâtlar arasında münakaşa veya düşmanlık yerine, tek kalb gibi birbirlerine dost ve birbirini hayırla yâd eden tavır hâkim olunca, artık bize ne düşer? Ondört asır sonra kalkıp, falan üstündü, hilâfete o daha lâyıktı gibi bayağı sözlerle vakit kaybetmemiz, buğz ve düşmanlığı artırmaktan başka neye yarar? 4- Kabirleri Mescid Hâline Getirmenin Önlenmesi:Yukarıda geçen hâdisenin akışından da rahatça anlaşılıyor bu husustaki ikazın şiddeti. Bu tutumdan müslümanlar en açık şekilde sakındırılıyor. Ve üzerinde ısrarla duruluyor. Ulema der ki; Resûlullah'ın kendi kabrini veya başkasının kabrini mescid edinmeyi nehyetmesi, aşırı gidilmesinden ve aşırı ta'zim ile fitneye düşülmesinden endişe ettiği içindir. Çünkü, geçmiş ümmetlerin hemen çoğu bu yüzden küfre sürüklenmişlerdi. Bu suretle, halkın, kabirler üzerine mescid bina edip, kabrin çevresinde namaz kılmasının da, (isterse mescid saymasın), yine kabrin yanında namaz kılmasının yasak olduğu açıklık kazanmış oluyor. Kabir yanında namaz kılma hakkındaki ulemanın görüşü ise; haramhk ve mekruhluk arasındadır. Mekruh görenler kabre karşı kılınmada daha şiddetli davranıyorlar. Yâni kabir, kıble ile namaz kılan arasında kalırsa buna hiç cevaz vermiyorlar. Fakat namaz her halükârda sahihtir. Çünkü yasaklığm bâtıl olmayı gerektirmediği de bir gerçek. Tıpkı gasb edilen arazide namaz kılmanın hükmüne benziyor. imam Nevevî şöyle diyor: Müslümanların sayısı çoğalıp da sahâbe veya tabiîn, mescidin genişletilmesini düşününce, Resûlullah'-ın zevcelerinin odaları da mescidin içine katılmıştır. Bu odalardan biri de şübhesiz, Resûhıllah (s.a.v.) ile iki sahabesi Hz. Ebû Bekir ve Ömer (r.aJ'in kabirlerinin bulunduğu Hz. Âişe'nin odasıydı. Bu durumda; kabri çevreleyen bir yüksek duvar yapıldı. Maksad orası mescidden ayrılmış olsun, böylece namaz hususundaki mahzur da ortadan kalkmış oldu. Daha sonra da çepeçevre duvarlarla onu ta-mamiyle bir ayrı yapı hâline getirdiler ki; artık kimse ona doğru namaza durma yanılgısına düşemezdi[52]. 5- Sekerât-ı mevt hâlinde bile Resûlullah'ın şuurunun kaybolmaması: Yukarıdaki anlatılanlardan, onun son ânına kadar şuur ve düşüncesinin kaybolmadığını, ihtimam ve dikkatlerinin bile yerinde olduğunu anlayabiliyoruz. Nitekim son günü pazartesi sabahında cemaat sabah namazı için saf bağladığında, O (s.a.v.), Hz. Âişe'nin (r.a.) odasından mescide giren kapının perdesini açıp cemaatı seyretmiş ve tebessümle memnuniyetini izhar buyurmuş. Hz. Ebû Bekir namaza geliyor sanarak geriye çekilip safa geçmek istemiş. Cemaat, nerede ise onu görüp sevinmekten ötürü namazlarını bozacak olmuşlar. O (s.a.v.) ise, eliyle işaret ederek; namazınızı kılın tamamlayın demek istemişti. Sonra da perdeyi indirip odasına dönmüştü. Onun bu anda bile düşüncesi, zihni hep ümmet: ile meşguldü. Kendinden sonra onların ne hâle gelebileceklerini düşünüp hesap ediyordu. Meselâ O'nun, saf halinde, huşu içinde, Allah huzurunda namaz kılan ashabına bakıp tebessüm etmesini düşünelim. Demek O'nun nizamının gereği olarak bir lider peşinde saf tutan bu cemaate sevgisi, tebessümünde çağıldamaktadır. Bunu biz açıkça görüyoruz. Allah bilir ki: Resûlullah (s.a.v.) son dakikalarını geçirirken, ashabına Allah'ın rızasını, onların bu en büyük ni'metle ni'metlenme-sini son bir defa daha istiyordu. Yine kendisini de, onlara bıraktığı hak nizam, onlara gösterdiği dosdoğru yolda kalacaklarına ikna etmek istiyordu. Ve kanaat getirmişti de. Ve Yüce Rab, O'na gönlünü yatıştıracak hali böylece göstermiş. Şad olmuştu. O derece ki; O, hastalığın en şiddetli ânında, ölüm dakikalarında, sahabesi O'nun yü-r zünde memnuniyet, neş'e ve sürür görmüş; o haliyle artık herkes O'nun tamamen iyileştiğini ve artık hiçbir eleminin kalmadığını bile sanmıştı. Pek tabiî sonra anladılar, O'nun ölüm öncesinde kendilerine son defa bakmış olduğunu. O (s.a.v.) son defa zihninde ashabını, onların şahsında tam ümmetini görüp tescil ediyordu. Allah ile kendi aralarındaki ahd üzere olduklarına şâhid olmak için. Ümmeti ile dünyadaki ilişkisini kesip vedalaşması, Havz kenarında onları beklemekte olduğunu anlatmak içindi. Hikmet-i ilâhî bu müşahede ve bu vedalaşmayı da namaz ânında dilemiş ve öyle kılmıştı, tlâhl irade bunun son sözleşme olmasını dilemişti... Müslüman kardeşimi Ahd odur ki; Resûlullah (s.a.v.) seni onunla tanır ve o halinden memnun olup tebessüm eder!.. [53]
[1] îbn Sa'd'ın Tabakat't, İbn Htşâra'm SIyret'i ve Buhâri'den Halid bin Velid'in Yemen'e gittiğini nakleder. [2] Müttefekun aleyh. [3] Müttefekun aleyh. [4] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 455-456. [5] Mugni'l-Muhtâc: 4/221 ve Ahkâm-1 Sııltanlye'ye bakınız. [6] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 456-457. [7] Râviler, günün isminde de ihtilâf etmişlerdir. İbn Hazm'e göre Perşembe günü yola çıkmıştı Resûlullah (s.a.v.). Başkaları İse, Cum'a günü diye anlatır. Doğrusu ise, İbn Sa'd'ın Tabakat'ında nakledildiği gibi Cumartesi olduğudur. İbn Hâcer de Fethül-Kadir'de bunu savunur. Çünkü, Perşembe Zilhicce'nin ilk günü İdi. Bu durumda Zilka'de 29 gün olur. Resûlullah'ın Zilka'de'den beş gün kalmışken çıktığım iddia edenlerce, bu ayın 30 gün olduğu kanaatine göredir. [8] İbn Sa'd ve Taberânî rivayetidir. [9] Veda Haccı, Hadfc-i Müslim: 4/37'yö bak. [10] Burada, yanlarına girmesini ho§ görmediğiniz demektir. Yoksa, zina kastedilmiyor. [11] Bu ilci paragraf fbn Sa'd'ın Tabakat'ında var. [12] Hutbe metnini S. Müshanl'den aldık. Ancak «Rabbinize kavuşacaksınız... Kim duyarsa» kısmını Buharl'den ekledik. Yine cüzi bazı cümleleri de İbn tstiâk ve İbn Sa'd'dan ekledik. [13] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 457-460. [14] Fethü'1-Bârl: 8/74'e bakınız. [15] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 460-463. [16] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 463-465. [17] Kurtubî, Ahk&mü'l-Kur'aniyye: 8/137-138. Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 465. [18] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 465-466. [19] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 466. [20] Mâide sûresi, âyet: 3. [21] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 466-468. [22] Çünkü Üsâme o zaman 18 - 20 yaslarında idi. [23] Müttefekun aleyhtir. Lâfız Müslim'e ftlt: 7/131. [24] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 469. [25] İbn îshâk. İbn Sa'd, Ahmed; bir benzerin! de Ebû Dâvud, Nesâİ, İbn Mâce, Hz. Aişe ve Ebû Hüreyre hadisinden nakletti. Ancak hepsi de Müslim ve Ma-lik'in Ebû Hüreyre'den naklinden ayrıdır. Şöyle ki, orada Efendimizin mezarlığa gittiği ve: «Esselâmü aleyküm ey mü'mln milletin evi. tnşaallah biz de size kavuşacağız. Kardeşlerimizi görmenin istiyâkındayım» dedi. Ben İse biz senin ihvanın değil miyiz? dedim. «Üstelik bir de ashâbımsımz buyurdu...» diye geçiyor. Bazılarına göre bunların farkı yoktur. Hepsi vefat arefe-sine alt. Ama böylece onun geceleri Baki1 mezarlığına çıkıp İstiğfar ettiği sabit oluyor. [26] İbn îshâk, îbn Sa'd ve Ahmed de benzerini nakletti. [27] Buhârî rivayetidir. [28] Müttefekun aleyhtir. Lâfız Müslim'den. [29] Müttefekun aleyhtir. [30] Müslim; B. Fazl-i Ebûbekr; 7/UO ve Buhâri [31] Buhâri, vefâfc bahsi: 5/138. [32] Müttefekun aleyhtir. [33] Buhâri, namaz bahsinde, Müslim de istihlâf bahsinde, Mâlik İse cemaat namazı bahsinde... bu hadisi zikrederler. Tuhaftır ki. Şeyh Nasır, GazalI'nln «Fıkhu's-Siyre» kitabının hadislerini tahric ederken, bu hadîsi sadece, İmâm Ahmed ve İbn Mâce'ye nlsbet etmiş ve Ebû tshâk es-Sebiî arada bulunduğundan, za'fma kail olarak tenkid yoluna girmiştir. Halbuki hadis müttefekun aleyhtir. Ve başka yollardan isnad-ı sahihtir. Sadece Ahmed ve îbn Mâce'nin rivayetinde Şeyhayn'İn rivayetinden farklı olarak: «Ebû Bekir'in vardığı âyetten başlamak istedi» rivayeti vardır. Her halükârda, hâdise bir, hadis de birdir. Onun için, sahîh ve müttefekun aleyh yolu varken zayıf yollu zikir ve dolayısiyle, hadîs ulemasının tenkid ettiği bir durum çıkarmak İlmî anlayışa yakışmaz... [34] Müttefekun aleyhtir. [35] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 469-473. [36] Enbiyâ sûresi, âyet: 34. [37] Buhâri ve Müslim rivayetidir. [38] Buhârî; Vefat bahsinde nakletti. Ayrıca Kitâbü'r-Rikak'm Sekerât-ı mevt babında da geçer. 7/192. Tirmizİ, Nesâî ve Ahmed ise, başka bir tarikten, «Sekerâtî'l-mevt'te bana yardım et, yâ Rab!» şeklinde nakleder. Zayıf, İddiaları yersizdir. Çünkü Buhâri bunu sahih olarak nakletmiş, ayrı yollardan gelenler de onu te'yid etmiştir. [39] Buhâri ve Müslim rivayet etti. Lâfız Buhârî'nindir. [40] Buhâri rivayetidir. [41] Al-i İmrân süresi, âyet: 144. [42] İbn İshâk ve öbürleri rivayet etti. Buhâri ise ulak tefek kelime farkı ile rivayet etmiştir. [43] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 473-475. [44] Enbİyâ sûresi, âyet: 24-25. [45] Taberî Tarthi: 3/22. [46] Isrâ. sûresi, âyet: 82. [47] Nevevî Şerhi'ne bak: 14/118. [48] Nevevi'nin Müslim Şerhi'ne bak: 14/169. [49] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 475-479. [50] Bakara sûresi, âyet: 102. [51] Nevevi'nin Müslim Şerhi, 14/175'e bakınız. [52] Nevevi'nin Müslim Şerhi: 5/13, 14. [53] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 479-485. |
1858 kez okundu |
Yorumlar |
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yapmak için tıklayın |